Wzorzec FCI - szpice | szpic-wilczy

szpic wilczy

szpic duży

szpic średni

szpic mały

KLASYFIKACJA F.C.I.:

Grupa 5 Szpice i psy ras pierwotnych.
Sekcja 4 Szpice europejskie.
Bez prób pracy.

UŻYTKOWOŚĆ: Pies stróżujący i do towarzystwa.

1. NIEMIECKI SZPIC WILCZY/KEESHOND

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: szpice niemieckie są potomkami „psów torfowych” (Torfhund) z epoki kamiennej, „canis familiaris palustris Rüthimeyer” oraz późniejszych „szpiców osady palowej” (Pfahlbau); są one najstarszą rasą psów w Europie Środkowej. Wiele innych ras wywodzi się od nich. W krajach innych niż niemieckojęzyczne, szpic wilczy znany są jako keeshond,

WRAŻENIE OGÓLNE: szpice urzekają z powodu swej pięknej, odstającej dzięki obfitemu podszyciu, szaty. Szczególnie imponujący jest bujny, przypominający grzywę, kołnierz wokół szyi (kryza) oraz obficie owłosiony ogon, noszony dumnie nad grzbietem. Lisia głowa z czujnymi oczami oraz małe, spiczaste, blisko osadzone uszy, nadają szpicowi jedyny w swoim rodzaju, charakterystyczny zadziorny wygląd.

WAŻNE PROPORCJE:

Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia wynosi 1 : 1. Długość kufy do długości czaszki mniej więcej 2:3.

USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT: szpic wilczy/keeshond jest zawsze czujny, o żywym usposobieniu i niezwykle oddany swemu właścicielowi. Jest bardzo pojętny i łatwy do wyszkolenia. Jego naturalny brak zaufania w stosunku do obcych oraz brak instynktu myśliwskiego czynią go idealnym psem stróżującym, zarówno na użytek domowy, jak i gospodarski, ale też wspaniałym psem do towarzystwa i rodzinnym. Nie jest ani lękliwy, ani agresywny. Odporność na warunki pogodowe, krzepkość oraz długowieczność to jego szczególnie wyróżniające cechy.

GŁOWA:
MÓZGOCZASZKA: średniej wielkości głowa szpica, widziana z góry, jest najszersza z tyłu i zwęża się w klin w kierunku czubka nosa.
Stop: Od umiarkowanie do wyraźnie zaznaczonego; nigdy bardzo mocny.
TWARZOCZASZKA:
Nos: nos okrągły, mały i zupełnie czarny.
Kufa: Kufa nie jest wydłużona i pozostaje w odpowiedniej proporcji do czaszki (mniej więcej 2 : 3).
Wargi: nieprzesadne, ściśle przylegające do szczęki i żuchwy; nie tworzą fałd w kącikach. Całkowicie czarne.
Uzębienie: szczęka i żuchwa normalnie rozwinięte, w pełnym zgryzie nożycowym, tj. górny łuk ściśle zachodzi na dolny, a zęby ustawione są pionowo względem szczęki i żuchwy. 42 zęby, zgodnie z wzorem zębowym psa. Mocne kły dokładnie zachodzą na siebie. Zgryz cęgowy dopuszczlany.
Policzki: policzki łagodnie zaokrąglone, ale nie wydatne.
Oczy: oczy średniej wielkości, kształtu migdała, lekko skośne, ciemne. Powieki czarne.
Uszy: małe, osadzone wysoko i stosunkowo blisko siebie; trójkątne i spiczaste; noszone zawsze pionowo, sztywne na końcach.

SZYJA: średniej długości, szeroka u nasady między łopatkami; nieco łukowata, bez podgardla; okryta grubym, gęstym włosem, tworzącym bogatą kryzę.

TUŁÓW:
Linia górna: łączy się wdzięcznym łukiem z krótkim, prostym grzbietem. Obficie owłosiony, rozmachany ogon częściowo położony na grzbiecie skraca i zaokrągla sylwetkę.

Kłąb: wysoki kłąb przechodzi niepostrzeżenie w grzbiet.

Grzbiet: możliwie jak najkrótszy, prosty i mocny.
Lędźwie: krótkie, szerokie, mocne.
Zad: zad szeroki i krótki, nie opadający.
Klatka piersiowa: głęboka, dobrze wysklepiona; dobrze rozwinięte przedpiersie.
Linia dolna i brzuch: klatka piersiowa tak długa jak to tylko możliwe; brzuch nieznacznie podciągnięty.

OGON: ogon osadzony wysoko; średniej długości. Skierowany w górę i zakręcony do przodu nad grzbietem; prosty od nasady. Spoczywa stabilnie nad grzbietem; okryty bardzo gęstym włosem. Podwójny skręt na końcu ogona jest dopuszczalny.

KOŃCZYNY:
KOŃCZYNY PRZEDNIE:
Wygląd ogólny: proste; dosyć szeroko rozstawione, o mocnym koścu.
Łopatka: dobrze umięśniona i mocno związana z klatką piersiową. Długa i dobrze kątowana. Ramię: mniej więcej tej samej długości, co łopatka, tworzy z nią kąt 90°.
Łokieć: mocny, ściśle przylegający do klatki piersiowej; ani odstający, ani ustawiony podsiebnie.
Przedramię: średniej długości w stosunku do ciała; silne i zupełnie proste. Na tylnej krawędzi frędzle.
Śródręcze: Mocne, średniej długości; nachylone pod kątem 20° w stosunku do pionu.

Łapa: jak najmniejsza, okrągła i zwarta, o dobrze wysklepionych i zwartych palcach, zwana kocią. Pazury i opuszki jak najciemniejsze.

KOŃCZYNY TYLNE:
Wygląd ogólny: bardzo umięśnione i obficie owłosione aż do stawów skokowych, proste i równoległe.
Udo i podudzie: Udo i podudzie mniej więcej równej długości.
Kolano: mocne, umiarkowanie kątowane; w ruchu nie odchylane na zewnątrz, ani do środka.
Śródstopie/staw skokowy: śródstopie średniej długości, bardzo mocne i pionowe względem podłoża.
Stopa: jak najmniejsza; okrągła i zwarta, o dobrze wysklepionych i zwartych palcach, zwana kocią. Opuszki grube i twarde. Pazury i opuszki jak najciemniejsze.

RUCH: szpic niemiecki wilczy/keeshond porusza się prosto do przodu, z dobrym napędem, płynnie i sprężyście.

SKÓRA: na całym ciele przylegająca, niepofałdowana.

SZATA:
WŁOS: szpic niemiecki wilczy/keeshond ma szatę dwuwarstwową, składającą się z prostych i wyraźnie nastroszonych włosów okrywy i krótkiego, gęstego podszerstka, o strukturze bawełny. Głowa, uszy, przód przednich i tylnych kończyn oraz łapy – okryte krótkim, gęstym (aksamitnym) włosem. Reszta tułowia okryta długą, bogatą szatą.
Włos nie może być falisty, kędzierzawy, ani kosmaty; na grzbiecie
nie może być przedziałka. Szyja i łopatki porośnięte gęstą grzywą. Na tylnych stronach przednich kończyn obfite frędzle, z tyłu obfite portki sięgające stawu
MAŚĆ:
Szpic niemiecki wilczy/keeshond: Szara cieniowana

Szary cieniowany szpic wilczy/keeshond: kolor szary cieniowany to srebrnoszary z czarnymi koniuszkami włosów. Kufa i uszy ciemnego koloru. Wokół oczu
wyraźne „okulary” w postaci delikatnie zarysowanej czarnej
linii, biegnącej od zewnętrznego kącika oka do dolnego kącika ucha;
towarzyszą im wyraźne znaczenia i cieniowania, tworzące wyrazistą,
krótką brew. Kryza i „uprząż” na łopatkach – jaśniejsze. Przednie i
tylne kończyny srebrzysto szare bez śladu czarnych znaczeń poniżej łokci i kolan, z
wyjątkiem delikatnego rysunku na palcach. Czarny koniec ogona. Spodnia część ogona i portki – w jasnym, srebrnoszarym odcieniu.

WIELKOŚĆ I WAGA;
Wysokość w kłębie: szpic wilczy/keeshond: 49 cm +/- 6 cm.
Waga powinna być odpowiednia do wielkości.

WADY:

Wszelkie odstępstwa od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane
w zależności od ich nasilenia oraz wpływu na zdrowie i komfort życia psa.

WADY DUŻE:•

.• Wady budowy.
• Głowa zbyt płaska.
• Głowa wyraźnie jabłkowata.
• Nos, powieki i wargi barwy mięsa.
• Wady uzębienia, braki zębowe.
• Oczy zbyt duże i zbyt jasne.
• Oczy wyłupiaste.
• Brak charakterystycznego rysunku na głowie.
• Wady ruchu.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:

• Agresja lub wyraźna lękliwość.
• Nienormalna budowa lub zachowanie.
• Otwór w ciemieniu.
• Przodozgryz, tyłozgryz, zgryz przemienny.
• Entropion lub ektropion.
• Uszy nie całkiem stojące.
• Wyraźne białe znaczenia lub łaty.
Uwaga:
Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.
Do hodowli mogą być użyte jedynie sprawne fizycznie i zdrowe psy, o budowie typowej dla rasy.

2. SZPIC NIEMIECKI DUŻY, ŚREDNI i MAŁY

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: szpice niemieckie są potomkami „psów torfowych” (Torfhunde) z epoki kamiennej, „canis familiaris palustris Rüthimeyer” oraz późniejszych „szpiców osady palowej” (Pfahlbau); są one najstarszą rasą psów w Europie Środkowej. Wiele innych ras wywodzi się od nich.

WRAŻENIE OGÓLNE : szpice urzekają swą piękną szatą, nastroszoną z powodu obfitego podszerstka. Szczególnie imponujący jest bujny, przypominający grzywę, kołnierz wokół szyi (kryza) oraz obficie owłosiony ogon, noszony dumnie nad grzbietem. Lisia głowa z czujnymi oczami oraz małe, spiczaste, blisko osadzone uszy, nadają szpicowi jedyny w swoim rodzaju, charakterystyczny zadziorny wygląd.
WAŻNE PROPORCJE: stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia wynosi 1:1. Długość kufy do długości czaszki wynosi u szpica dużego, średniego i małego wynosi mniej więcej 2:3.

USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT: szpic niemiecki jest zawsze czujny, o żywym usposobieniu i niezwykle oddany swemu właścicielowi. Jest bardzo pojętny i łatwy do wyszkolenia. Jego naturalny brak zaufania w stosunku do obcych oraz brak instynktu myśliwskiego czynią go nie tylko idealnym psem stróżującym, zarówno na użytek domowy, jak i gospodarski, ale też wspaniałym psem do towarzystwa i rodzinnym. Nie jest ani lękliwy, ani agresywny. Odporność na warunki pogodowe, krzepkość oraz długowieczność to jego szczególnie wyróżniające cechy.

GŁOWA :
MÓZGOCZASZKA : średniej wielkości głowa szpica, widziana z góry, jest najszersza z tyłu i zwęża się w klin w kierunku czubka nosa.
Stop: od umiarkowanie do wyraźnie zaznaczonego; nigdy bardzo mocny.
TRZEWIOCZASZKA:
Nos: nos okrągły, mały i czysto czarny. U szpiców maści czekoladowej nos jest ciemnobrązowy.
Kufa: kufa nie jest wydłużona i pozostaje w harmonijnej proporcji do czaszki (mniej więcej 2:3)
Wargi: nieprzesadne, ściśle przylegające do szczęki i żuchwy; nie tworzą fałd w kącikach . Całkowicie czarne, u szpiców czekoladowych brązowe
Uzębienie: szczęka i żuchwa normalnie rozwinięte, w pełnym zgryzie nożycowym, tj. górny łuk siekaczy ściśle zachodzi na dolny, a zęby ustawione są pionowo względem szczęki i
żuchwy. 42 zęby, zgodnie z wzorem zębowym psa. Mocne kły dokładnie zachodzą na siebie. Brak kilku przedtrzonowców tolerowany jest u szpiców średnich i małych. Zgryz cęgowy dopuszczalny.
Policzki: policzki łagodnie zaokrąglone, ale nie wydatne.
Oczy: oczy średniej wielkości, kształtu migdała, lekko skośne.
ciemne. Powieki czarne, szpice maści czekoladowej mają powieki brązowe.
Uszy: małe, osadzone wysoko i stosunkowo blisko siebie; trójkątne i spiczaste; noszone zawsze pionowo, sztywne na końcach.

SZYJA: średniej długości, szeroka u nasady między łopatkami; nieco łukowata, bez podgardla; okryta grubym, gęstym włosem, tworzącym bogatą kryzę.

TUŁÓW:
Linia górna: łączy się wdzięcznym łukiem z krótkim, prostym grzbietem. Obficie owłosiony, rozmachany ogon częściowo położony na grzbiecie skraca i zaokrągla sylwetkę.
Kłąb: wysoki kłąb przechodzi niepostrzeżenie w grzbiet.
Grzbiet: możliwie jak najkrótszy, prosty i mocny.
Lędźwie: krótkie, szerokie, mocne.
Zad: szeroki i krótki, nie opadający.
Klatka piersiowa: głęboka, dobrze wysklepiona; dobrze rozwinięte przedpiersie.
Linia dolna i brzuch: Klatka piersiowa tak długa, jak to tylko możliwe; brzuch nieznacznie podciągnięty.

OGON: ogon osadzony wysoko; średniej długości. Skierowany w górę i zakręcony do przodu nad grzbietem; prosty od nasady. Spoczywa stabilnie nad grzbietem; pokryty bardzo gęstym włosem. Podwójny skręt na końcu ogona jest dopuszczalny.

KOŃCZYNY TYLNE :
Wygląd ogólny: bardzo umięśnione i obficie owłosione aż do stawów skokowych, proste równoległe.
Udo i podudzie: udo i podudzie mniej więcej równej długości.
Kolano: mocne, umiarkowanie kątowane; w ruchu nie odchylane na zewnątrz, ani do środka.
Śródstopie/staw skokowy: śródstopie średniej długości, bardzo mocne i pionowe względem podłoża.
Stopa: jak najmniejsza; okrągła i zwarta, o dobrze wysklepionych i zwartych palcach, zwana kocią. Opuszki grube i twarde. Pazury i opuszki jak najciemniejsze.

RUCH : szpice niemieckie poruszają się prosto do przodu, z dobrym napędem, płynnie i sprężyście.

SKÓRA: na całym ciele przylegająca, niepofałdowana.

SZATA:
WŁOS: niemiecki szpic duży, średni i mały mają szatę dwuwarstwową, składającą się z prostych i wyraźnie nastroszonych włosów okrywy i krótkiego, gęstego podszerstka, o strukturze bawełny. Głowa, uszy, przód przednich i tylnych kończyn oraz łapy – okryte krótkim, gęstym (aksamitnym) włosem. Reszta tułowia okryta długą, bogatą szatą.
Włos nie może być falisty, kędzierzawy, ani kosmaty; na grzbiecie nie może być przedziałka. Szyja i łopatki porośnięte gęstą grzywą. Na tylnych stronach przednich kończyn obfite frędzle, z tyłu obfite portki sięgające stawu skokowego. Ogon obficie owłosiony. Szata nie może wyglądać na wymodelowaną.

MAŚĆ:
Niemiecki szpic duży: biała, czarna, czekoladowa. U szpiców czarnych i czekoladowych dopuszczalna jest biała plama na piersi, białe łapy i biały koniec ogona.
Niemiecki szpic średni: biała, czarna, czekoladowa, pomarańczowa, szara cieniowana i inne.
Niemiecki szpic mały: biała, czarna, czekoladowa, pomarańczowa, szara cieniowana i inne.
Szpic biały: sierść ma być czysto biała, lekki odcień żółtawy, który często występuje, szczególnie na uszach jest tolerowany.
Szpic czarny: czarne szpice musza mieć taki sam podszerstek i czarną skórę. Kolor okrywy musi być czysto czarny bez jakichkolwiek białych lub innych znaczeń.
Szpic czekoladowy: jednolicie brązowy w ciemnym odcieniu.
Szpic pomarańczowy: jednolite umaszczenie, ani zbyt ciemne ani zbyt jasne. Przy tej maści rozjaśnienie na klatce piersiowej, ogonie i portkach jest dopuszczalne.
Szpic szary, szary cieniowany: kolor szary cieniowany to srebrnoszary z czarnymi koniuszkami włosów. Kufa i uszy ciemnego koloru. Wokół oczu wyraźne „okulary” w postaci delikatnie zarysowanej czarnej linii, biegnącej od zewnętrznego kącika oka do dolnego kącika ucha;
towarzyszą im wyraźne znaczenia i cieniowania, tworzące wyrazistą, krótką brew. Kryza i „uprząż” na łopatkach – jaśniejsze. Przednie i tylne kończyny srebrzysto szare bez śladu czarnych znaczeń poniżej łokci i kolan, z wyjątkiem delikatnego rysunku na palcach. Czarny koniec ogona. Spodnia część ogona i portki – w jasnym, srebrnoszarym odcieniu.
Szpice innej maści: Określenie „innej maści” oznacza następujące kolory – kremowy, kremowy z nalotem, pomarańczowy z nalotem, czarny podpalany i łaciaty. U psów łaciatych tło musi być zawsze białe, a łaty jednej barwy: czarne, czekoladowe, szare cieniowane, pomarańczowe, pomarańczowe z nalotem, kremowe lub kremowe z nalotem. Pożądane, by łaty były rozmieszczone na całym ciele.

WIELKOŚĆ I WAGA:
Wysokość w kłębie:
Szpic niemiecki duży: 45 cm +- 5cm
Szpic niemiecki średni: 35 cm +- 5 cm
Szpic niemiecki mały : 27 cm +- 3 cm
Każda odmiana szpica niemieckiego powinna mieć wagę odpowiednią do swej wielkości.

WADY:
Wszelkie odstępstwa od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane
w zależności od ich nasilenia oraz wpływu na zdrowie i komfort życia psa.

WADY DUŻE:
• Wady budowy.
• Głowa zbyt płaska.
• Głowa wyraźnie jabłkowata.
• Nos, powieki i wargi barwy mięsa.
• Wady uzębienia, braki zębowe.
• Oczy zbyt duże i zbyt jasne.
• Oczy wyłupiaste.
• U średnich i miniaturowych szpiców szarych cieniowanych brak charakterystycznego rysunku na głowie.
• Wady ruchu.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
• Agresja lub wyraźna lękliwość.
• Nienormalna budowa lub zachowanie.
• Otwór w ciemieniu.
• Przodozgryz, tyłozgryz, zgryz przemienny.
• Entropion lub ektropion.
• Uszy nie całkiem stojące.
• Wyraźne białe znaczenia lub łaty u wszystkich szpiców innych niż białe, z wyjątkiem szpiców dużych, gdzie takie znaczenia są dopuszczalne.
• Wszelkie umaszczenia nie wymienione we wzorcu.
Uwaga:
Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.
Do hodowli mogą być użyte jedynie sprawne fizycznie i zdrowe psy, o budowie typowej dla rasy.

3. SZPIC NIEMIECKI MINIATUROWY/POMERANIAN

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: szpice niemieckie są potomkami „psów torfowych” (Torfhunde) z epoki kamiennej, „Canis familiaris palustris Rüthimeyer” oraz późniejszych „szpiców osady palowej” (Pfahlbau); są one najstarszą rasą psów w Europie Środkowej. Wiele innych ras wywodzi się od nich. W krajach innych niż niemieckojęzyczne,
szpic miniaturowy (w języku niemieckim karłowaty) znany jest jako pomeranian.

WAŻNE PROPORCJE: stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia wynosi 1:1. Długość kufy do długości czaszki mniej więcej 2:4.

USPOSOBIENIE/TEMPERAMENT: niemiecki szpic miniaturowy/pomeranian jest zawsze czujny, o żywym usposobieniu i niezwykle oddany swemu właścicielowi. Jest bardzo pojętny i łatwy do wyszkolenia. Jego naturalny brak zaufania w stosunku do obcych oraz brak instynktu myśliwskiego czynią go nie tylko idealnym psem stróżującym, zarówno na użytek domowy, jak i gospodarski, ale też wspaniałym psem do towarzystwa i rodzinnym. Nie jest ani lękliwy, ani agresywny. Odporność na warunki pogodowe, krzepkość oraz długowieczność to jego szczególnie wyróżniające cechy.

GŁOWA :
MÓZGOCZASZKA : średniej wielkości głowa szpica, widziana z góry, jest najszersza z tyłu i zwęża się w klin w kierunku czubka nosa.
Stop: od umiarkowanie do wyraźnie zaznaczonego; nigdy bardzo mocny.
TRZEWIOCZASZKA:
Nos: nos okrągły, mały i czysto czarny. U szpiców maści czekoladowej nos jest ciemnobrązowy.
Kufa: kufa nie jest wydłużona i pozostaje w harmonijnej proporcji do czaszki. (mniej więcej 2:4)
Wargi: nieprzesadne, ściśle przylegające do szczęki i żuchwy; nie tworzą fałd w kącikach. Całkowicie czarne, u psów czekoladowych brązowe.
Uzębienie: szczęka i żuchwa normalnie rozwinięte, w pełnym zgryzie nożycowym, tj. górny łuk siekaczy ściśle zachodzi na dolny, a zęby ustawione są pionowo względem szczęki i
żuchwy. 42 zęby, zgodnie z wzorem zębowym psa. Mocne kły dokładnie zachodzą na siebie. Brak kilku przedtrzonowców jest tolerowany. Zgryz cęgowy dopuszczalny.
Policzki: policzki łagodnie zaokrąglone, ale nie wydatne.
Oczy: oczy średniej wielkości, kształtu migdała, lekko skośne, ciemne. Powieki czarne, szpice maści czekoladowej mają powieki brązowe
Uszy: małe, osadzone wysoko i stosunkowo blisko siebie; trójkątne i spiczaste; noszone zawsze pionowo, sztywne na końcach.

SZYJA: średniej długości, szeroka u nasady między łopatkami; nieco łukowata, bez podgardla; okryta grubym, gęstym włosem, tworzącym bogatą kryzę.

TUŁÓW:
Linia górna: łączy się wdzięcznym łukiem z krótkim, prostym grzbietem. Obficie owłosiony, rozmachany ogon częściowo położony na grzbiecie skraca i zaokrągla sylwetkę.
Kłąb: wysoki kłąb przechodzi niepostrzeżenie w grzbiet.
Grzbiet: możliwie jak najkrótszy, prosty i mocny.
Lędźwie: krótkie, szerokie, mocne.
Zad: szeroki i krótki, nie opadający.
Klatka piersiowa: głęboka, dobrze wysklepiona; dobrze rozwinięte przedpiersie.
Linia dolna i brzuch: klatka piersiowa tak długa, jak to tylko możliwe; brzuch nieznacznie podciągnięty.

KOŃCZYNY:
KOŃCZYNY PRZEDNIE :
Wygląd ogólny: proste; dosyć szeroko rozstawione, o mocnym kośćcu.
Łopatka: dobrze umięśniona i mocno związana z klatką piersiową. Długa i dobrze kątowana.
Ramię: mniej więcej tej samej długości co łopatka, tworzy z nią kąt 90 stopni.
Łokieć: mocny, ściśle przylegający do klatki piersiowej; ani odstający, ani ustawiony podsiebnie.
Przedramię: średniej długości w stosunku do ciała; silne i zupełnie proste. Na tylnej krawędzi frędzle.
Śródręcze: mocne, średniej długości; nachylone pod kątem 20° (w stosunku do pionu).
Łapa: jak najmniejsza; okrągła i zwarta, o dobrze wysklepionych i zwartych palcach, zwana kocią. Pazury i opuszki jak najciemniejsze.
KOŃCZYNY TYLNE :
Wygląd ogólny: bardzo umięśnione i obficie owłosione aż do stawów skokowych, proste równoległe.
Udo i podudzie: udo i podudzie mniej więcej równej długości.
Kolano: mocne, umiarkowanie kątowane; w ruchu nie odchylane na zewnątrz, ani do środka.
Śródstopie/staw skokowy: śródstopie średniej długości, bardzo mocne i pionowe
względem podłoża.
Stopa: jak najmniejsza; okrągła i zwarta, o dobrze wysklepionych i zwartych palcach, zwana kocią. Opuszki grube i twarde. Pazury i opuszki jak najciemniejsze.

RUCH : szpice niemieckie poruszają się prosto do przodu, z dobrym napędem, płynnie i sprężyście

SKÓRA: na całym ciele przylegająca, niepofałdowana.

SZATA:
WŁOS: Niemiecki szpic miniaturowy/pomeranian ma szatę dwuwarstwową, składającą się z prostych i wyraźnie nastroszonych włosów okrywy i krótkiego, gęstego podszerstka, o strukturze bawełny. Głowa, uszy, przód przednich i tylnych kończyn oraz łapy – okryte krótkim, gęstym (aksamitnym) włosem. Reszta tułowia okryta długą, bogatą szatą.
Włos nie może być falisty, kędzierzawy, ani kosmaty; na grzbiecie nie może być przedziałka. Szyja i łopatki porośnięte gęstą grzywą. Na tylnych stronach przednich kończyn obfite pióra, z tyłu obfite portki sięgające stawu skokowego. Ogon obficie owłosiony. Szata nie może wyglądać na wymodelowaną.

MAŚĆ:
Niemiecki szpic miniaturowy/pomeranian: biała, czarna, czekoladowa, pomarańczowa, szara cieniowana i inne.
Szpic biały: sierść ma być czysto biała, lekki odcień żółtawy, który często występuje, szczególnie na uszach jest tolerowany.
Szpic czarny: czarne szpice muszą mieć taki sam podszerstek i czarną skórę. Kolor okrywy musi być czysto czarny bez jakichkolwiek białych lub innych znaczeń.
Szpic czekoladowy: jednolicie brązowy w ciemnym odcieniu.
Szpic pomarańczowy: jednolite umaszczenie, ani zbyt ciemne ani zbyt jasne. Przy tej maści rozjaśnienie na klatce piersiowej, ogonie i portkach jest dopuszczalne.
Szpic szary, szary cieniowany: kolor szary cieniowany to srebrnoszary z czarnymi koniuszkami włosów. Kufa i uszy ciemnego koloru. Wokół oczu wyraźne „okulary” w postaci delikatnie zarysowanej czarnej linii, biegnącej od zewnętrznego kącika oka do dolnego kącika ucha;
towarzyszą im wyraźne znaczenia i cieniowania, tworzące wyrazistą, krótką brew. Kryza i „uprząż” na łopatkach – jaśniejsze. Przednie i tylne kończyny srebrzysto szare bez śladu czarnych znaczeń poniżej łokci i kolan, z wyjątkiem delikatnego rysunku na palcach. Czarny koniec ogona. Spodnia część ogona i portki – w jasnym, srebrnoszarym odcieniu.
Szpice innej maści: Określenie „innej maści” oznacza następujące kolory – kremowy, kremowy z nalotem, pomarańczowy z nalotem, czarny podpalany i łaciaty. U psów łaciatych tło musi być zawsze białe, a łaty jednej barwy: czarne, czekoladowe, szare cieniowane, pomarańczowe, pomarańczowe z nalotem, kremowe lub kremowe z nalotem. Pożądane, by łaty były rozmieszczone na całym ciele.

WIELKOŚĆ I WAGA:
Wysokość w kłębie:
Szpic niemiecki miniaturowy/pomeranian : 21 cm +- 3 cm
Waga powinna być stosowna do wielkości.

WADY:
Wszelkie odstępstwa od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane
w zależności od ich nasilenia oraz wpływu na zdrowie i komfort życia psa.

WADY DUŻE:
• Wady budowy.
• Głowa zbyt płaska.
• Głowa wyraźnie jabłkowata.
• Nos, powieki i wargi barwy mięsa.
• Wady uzębienia, braki zębowe.
• Oczy zbyt duże i zbyt jasne.
• Oczy wyłupiaste.
• U szarych cieniowanych pomeranianów brak charakterystycznego rysunku na głowie.
• Wady ruchu.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:
• Agresja lub wyraźna lękliwość.
• Nienormalna budowa lub zachowanie.
• Otwór w ciemieniu.
• Przodozgryz, tyłozgryz, zgryz przemienny.
• Entropion lub ektropion.
• Uszy nie całkiem stojące.
• Wyraźne białe znaczenia lub łaty u psów innych niż białe, z wyjątkiem.
• Wszelkie umaszczenia nie wymienione we wzorcu.
Uwaga:
Samce powinny mieć dwa normalnie wykształcone jądra, całkowicie umieszczone w worku mosznowym.
Do hodowli mogą być użyte jedynie sprawne fizycznie i zdrowe psy, o budowie typowej dla rasy.

pomeranian